Bayamariya Brammai

Film, yönetmen Rahul Kabali tarafından yazılıp yönetilmiş bir Hint Tamil‑dilinde suç/drama örneğidir. Baş karakterler arasında bir yazar Kabilan ve bir katil psikolojisine sahip kişi Jagadish yer alır.

Özetle: Kabilan, yazarlık kariyerinde belli bir noktaya gelmiş, geçmişini ve düşüncelerini artık daha derin bir biçimde keşfetmek isteyen bir figürdür. Film açılışta doğrudan bir cinayet sahnesiyle başlıyor: Bir genç adam, öldürdüğü bilinmeyen bir kişiden kan alıyor ve bu kanla yerde veya duvarda motifler yaratıyor. Bu sahne, Jagadish’in zihinsel dünyasını, ölüm‑yaratma ve “yaratma” arasındaki çizgiyi sorgulama eğilimini sembolize eder.

Kabilan, Jagadish’in hikâyesini yazmak üzere onunla görüşmeye başlar. Jagadish, son 25 yıl içinde 96 kişiyi öldürdüğünü belirtiyor. Ancak önemli olan nokta: Jagadish bu eylemleri yalnızca bir “cinayet” olarak görmüyor; o, bunları kendi “padaippu”su (yaratma işi) olarak tanımlıyor. Kabilan’ın sorduğu her “sen katil misin?” sorusuna Jagadish, “hayır, ben yaratıyorum” şeklinde yanıt veriyor.

Film boyunca, izleyici farklı zaman dilimlerinde ve farklı karakter yorumlarıyla Jagadish’in geçmişine, dönüşümüne ve iç dünyasına tanık oluyor. Aynı karakteri farklı yaşlarda ya da farklı halleriyle Guru Somasundaram, Harish Uthaman gibi oyuncular canlandırıyor. Bu yaklaşım, karakterin kimliği, motivasyonları ve suçlarının ardındaki psikoloji üzerine birden çok bakış açısı sunuyor.

Kabilan ile Jagadish arasındaki sohbetler ise filmde önemli bir eksen oluşturuyor. Kabilan, bir dış gözlemci olarak Jagadish’in hayatını anlamaya çalışırken, Jagadish ise Kabilan’ın insan‑insani yönünü, vicdan ve sanat arasındaki ilişkiyi keşfetmeye zorlar. Öyle ki, Jagadish’in “yaratma” olarak gördüğü eylemler Kabilan’ın sanatçı yönünü tetikler; Kabilan ise Jagadish’in karanlık yaşam hikâyesinden etkilenerek kendi yazarlığını, varoluşsal sorularını yeniden değerlendirir.

Film, düz bir kronolojik akış izlemek yerine deneysel, bölümlenmiş bir yapı kullanıyor. Işık‑gölge kullanımı, uzun sahneler, karakterlerin iç monologları ve sembolik imgeler ön planda. Örneğin, Jagadish bir sahnede ellerini defalarca yıkıyor — bu, klasik “kanı temizleme” motifinden esinleniyor; ancak bu sahne aynı zamanda karakterin suç, vicdan ve arınma arasındaki ilişkisinin görsel metaforuna dönüşüyor.

Ancak film eleştirmenler tarafından bazı yönlerden zayıf bulunmuş: Karakterlerin motivasyonları ve kimlikleri tam olarak açığa çıkmıyor; izleyici Jagadish’i “neden” hareket ettiğini anlamakta zorlanabiliyor. Sonuç itibarıyla, “Bayamariya Brammai” izleyiciye net cevaplar vermekten ziyade sorular sordurtan, rahatsızlık veren ve düşündüren bir proje olarak tanımlanıyor. Filmin sonunda izleyici karakterlerin tam olarak ne yaptığı ve neden yaptığı konusunda farklı yorumlara varabiliyor.

Özetle: Kabilan ile Jagadish’in karşılaşması, bir yazar‑katil sohbetine dönüşüyor. Konuşmalar ilerledikçe, bir yandan suçun, sanatın, yaratıcılığın ve vicdanın sınırları sorgulanıyor; diğer yandan karakterlerin geçmişinden gelen gölgeler gün yüzüne çıkıyor. Jagadish’in kanla yarattığı motifler, Kabilan’ın yazmak istediği gerçeklik, film bu ikili eksende ilerliyor. Sonuç net değil; film bitiminde izleyici, “yaratma mı, yıkım mı”, “sanat mı, suç mu” gibi ikilemlerle baş başa bırakılıyor.