Gamanam

Gamanam, Sujana Rao’nun hem yazıp hem yönettiği ilk uzun metrajlı filmi olup, üç farklı öyküyü bir araya getiriyor ve bu öyküler, nehir seviyesinin yükseldiği, şehir merkezli taşkınlı bir olayla kesişiyor.

Kamala (Shriya Saran), işçi terzi olarak çalışan ve işitenbebek annesi, aynı zamanda işitme engelli bir kadın. Eşi Dubai’ye gitmiş ancak uzun süredir iletişim kurmamaktadır. Kamala, günlük iş temposuyla bebeğini büyütmeye çalışırken, bir yandan da eşinin geri dönmesini ummaktadır. Sel baskını, onun mücadelesini daha da zorlaştırır ve filmin duygusal yükünün önemli bölümünü taşır.

Ali (Shiva Kandukuri), büyük bir tutkuyla kriket oynamak ve Hindistan Takımı’na seçilmek isteyen genç bir delikanlıdır. Ancak dedesi (Charu Haasan), onun doktor olmasını beklemektedir; Ali’nin babası da tıpta başarılıydı. Zara (Priyanka Jawalkar) ise katı kurallara sahip bir ailede büyümekte ve Ali ile sade ama güzel bir gelecek hayal etmektedir. Bu ilişkinin duygusal mirası ve çatışmaları, filmin orta hikâyesini oluşturur.

Filmin en dokunaklı öyküsü, biriktirdikleriyle doğum günü pastası almaya çalışan, kendilerinin doğum gününü bile bilmeyen iki yetim çocuğun öyküsüdür. Sadece “şapka şeklinde” bir pasta istemektedirler. Ancak taşkın ve silik zamanlarda çocukların umutları kadar kırılgan dünyaları da etkilenir — yağmur bir sahneyi yıkarken, umutlar da ufak bir minik pastayla birlikte savrulur.

Filmde umudun kırılganlığı, sosyal eşitsizlik, klas ve cinsiyet farkları, ve şehir yaşamının dayattığı zorluklar ustaca işleniyor. Sel, bu öykülerin ortak bağlayıcısı olmakla kalmaz, aynı zamanda karakterlerin hayatta kalma, arkadaşlık ve umut arayışını dramatik bir şekilde yoğunlaştırır.

Gnana Shekar V.S’in çekimleri, özellikle sel sahnelerinin yarattığı kaos ve duygusal yükü sinematografik olarak etkileyici kılıyor; eski şehir dokusuyla birleşen yağmur ve sel kareleri oldukça etkileyici ve gerçekçi bir atmosfer yaratıyor. Öte yandan, müzik yönetmenliğini üstlenen Ilaiyaraaja, filmde duygusal derinliği destekleyen bir arka plan sunuyor; bazı eleştirmenler müziğin güçlü bir yapı oluşturduğunu vurgularken, bazıları ise müzikten daha etkileyici sonuçlar beklediğini belirtiyor.

Gamanam, sade ama etkileyici bir antoloji olarak öne çıkıyor — farklı toplumsal kesimlerden insanların sel baskınındaki hayatta kalma mücadelesi, umut ve çaresizlik ekseninde ustaca çizilmiş. Görsel anlatımı, karakter işliği ve sosyal meseleleri kurcalayan atmosferiyle izleyicisinin duygularına dokunan bir yapım. Ancak, yavaş temposu ve bazı karakterlerin hikâyelerinin yüzeyde kalması, izleyiciye zaman zaman uzaklık hissettirebilir.