Hridayapoorvam

Hridayapoorvam, yönetmen Sathyan Anthikad tarafından çekilmiş, senaryosu Sonu T. P.’ye; hikâyesi ise Akhil Sathyan’a ait bir Malayalam‑dili romantik komedi‑drama filmidir. Başrolde ise Hint sinemasının ünlü oyuncusu Mohanlal yer almaktadır. Filmin süresi yaklaşık 151 dakikadır.

Filmin odağında, Kochi’de bulut mutfak (cloud‑kitchen) zinciri işleten, varlıklı fakat içine kapanık ve duygusal bağ kurmaktan kaçınan bir iş insanı vardır: Sandeep Balakrishnan. Sandeep, kalp hastalığı geçirmiş ve kalp nakli olmuştur. Ameliyat sonrası rutin hayatına dönmesine rağmen kalp naklinin anlamını bir organ nakli olarak değerlendirir; bu durum, çevresindekiler tarafından “teşekkür ve minnettarlık” beklentisiyle karşılandığında bile Sandeep bunu önemsiz sayar.

Bir süre sonra, kalp naklini yapan donörün kızı Haritha, Sandeep’i babasının kalbinin yaşadığı kişiye teşekkür amacıyla nişan törenine davet eder. Donör, eski bir albay olan Colonel Ravindranath idi. Bu davet, Sandeep’in hayatında görünüşte basit ama derin değişim sürecinin başlangıcını işaret eder.

Sandeep, yanında asistanı ve hemşiresi Jerry ile birlikte Haritha’nın nişan töreni için Pune’ye gider. Nişan günü beklenmedik bir olay yaşanır: Haritha, nişanlandığı kişinin telefonuna onayı olmadan casus yazılım (spyware) yüklediğini öğrenince nişandan vazgeçer. Bu karışıklık ortamında Sandeep bir kargaşaya karışır ve sırtından yaralanır. Yaralanma sebebiyle hemen Pune’den ayrılamayan Sandeep, Haritha ve annesi Devika’nın evinde kalmak zorunda kalır. Jerry de yanında kalır. Bu beklenmedik konaklama, Sandeep için başta rahatsız edici olsa da zamanla her şey değişmeye başlar.

İlk başta Sandeep – mesafeli, soğuk ve duygusuz – donör ailesiyle samimiyet kurmaya yanaşmaz. Fakat ev halkının gösterdiği ilgi, sıcaklık ve anlayış; Haritha’nın yaşadığı hayal kırıklığı ve annesinin acısı, Sandeep’in içinde uzun süredir bastırdığı duyguları yavaş yavaş uyandırır. Zamanla o da, “kalp” kavramının yalnızca biyolojik bir organ olmadığını; sevgi, aidiyet, kabullenme ve insani bağların sembolü olabileceğini fark etmeye başlar.

Bu süreçte Sandeep, Haritha’ya nişan sonrası travmasını aşmasında destek olur, ona umut verir; Devika ile arasında bir bağ gelişir. Destekleyici karakterler – Jerry, aile üyeleri, akrabalar – hem mizahi, hem dramatik anlarla hikâyeye derinlik katar.

Film, Sandeep’in kişisel dönüşümünü – yalnız, duygulardan kaçan bir adamdan, başkalarına sevgi ve şefkat gösterebilen, aidiyet hissi duyan bir bireye dönüşümü – merkeze alır. Sandeep, artık donör ailesinin bir ferdi hâline gelir. Son sahnelerde, sadece hayatta kalmayı değil, “gerçekten yaşayıp bağ kurmayı” öğrendiğini görürüz.

Haritha, geçmişin yükünü bırakır; Devika iç huzur bulur; Sandeep ise kalbinin yeni anlamını kavrar. Film, sadece organ naklinin fiziksel değil, duygusal ve toplumsal boyutunu da vurgular: bazen hayat verdiklerimiz, biz hayattayken bile bize hayat kazandırır.

Yönetmeninin tipik tarzıyla, film dramatik ağırlığını abartmadan, ince mizah ve samimi karakterlerle dengeler. Büyük olaylar ya da fantastik dönüşümler yoktur — bunun yerine sevgi, bağlanma ve insan ilişkilerinin önemi öne çıkar.

Film; kayıp, yalnızlık, yeniden doğuş, bağlanma, kabul görme, aile bağı — yani çok yönlü insan duygularını — sade ama etkili biçimde işler. Biyolojik bir naklin ötesinde, duygusal ve manevi bir bağ kurulabileceğini gösterir. Ayrıca, gerçek empati ve ilişkilerin, insan ruhuna nasıl iyi geldiğini anlatır.

Bazıları filmdeki bazı yan karakterlerin ya da yan olayların gereksiz uzatıldığı görüşünde. Ama filmin asıl gücü, büyük dramatik olaylarda değil, küçük jestlerde, konuşmalarda, bakışlarda gizli.

Genel olarak, “hissederek izlenecek”, sıcak, sade ve insanî bir film arayanlar için doğru tercih diyebiliriz.