Natchathiram Nagargirathu

“Natchathiram Nagargiradhu” (Yıldız Şehirde Seyrediyor), Tamil sinemasının cesur yönetmeni Pa. Ranjith’in imzasını taşıyan, “aşk” kavramını ırk, kast, cinsellik ve dışlanma bağlamında sorgulayan derinlikli bir film.

Film, Puducherry’deki çeşitli kimliklerden bireylerin bir araya geldiği teatral bir topluluğun, “aşk” temalı bir oyun sahneleme sürecini izliyormuş gibi başlar. Ancak işler basit bir aşk oyunu ile sınırlı kalmaz; topluluk üyeleri arasında karşıt ideolojiler ve güçlü toplumsal normlar, çatışmalar doğurur.

Başkarakter Rene (Dushara Vijayan), kendi verdiği bir isimle anılmak isteyen, Ambedkar’cı ve diri bir kişidir. Eski sevgilisi Iniyan, üst kasttan gelmektedir; aralarındaki ilişki, Iniyan’ın kastçı bir sözüyle parçalanır. Rene, bu yarayı kırılma değil, yeniden inşa ve güçlenme vesilesi olarak görür—kendini, “kırılmış bir ayna” olarak tanımlar ve onu “kasılan bir güç” haline getirir.

Topluluğa son katılan Arjun (Kalaiyarasan), küçük bir kasabadan gelen ve içinde homofobik, transfobik, kastçı tutumlar barındıran bir gençtir. Filmin ilerleyişi boyunca bu tutumları yavaşça sorgulamaya ve dönüştürülmeye başlar. Bu dönüşüm süreci Rene ve diğer topluluk üyeleri aracılığıyla; diyaloğa, yüzleşmelere ve politikleşmeye dayalı bir üniversite gibi işler.

Film aynı zamanda kolektif bir anlatım tarzını benimser; tek bir kahramanın hikayesi yerine, bu tiyatro topluluğunun birlikte nasıl politikleştiğini izleriz. Arada, interaktif tiyatro provası görünümündeki sahneler, gerçek hayattan honor-killings (onur cinayetleri) ile iç içe geçer; bu, kurgu ile belgesel unsurları harmanlayan yoğun ve rahatsız edici bir etki yaratır.

Film, genellikle romantik esprilerle süslenmiş sahneleri bile altüst eder. Örneğin, bir sahnede Rene, “siyasi doğrunluk bir anda gelmez; bu bir yaşam sürecidir” der. Bu tür diyaloglar, filmin esas tartışmasının romantizmin perdesi altında süregelen baskın normlar olduğunu açıkça ortaya koyar.

Yönetmen Ranjith, klişeleri yıkarken klasik film müziği motiflerini de kullanır. Tenma’nın müzikleri, Ilaiyaraja’nın eserlerine göndermeler yapar; Romantik bir sahne “Kadhalar” şarkısıyla vurgulanırken, “En Janame” gibi parçalar toplumsal acıyı yansıtır.

Görsel olarak film; sahne tasarımı, teatral aydınlatma, animasyon ve gerçekçi diyaloglarla harmanlanarak metaforik bir tiyatro sahnesi yaratır. Bir sahnede Rene’nin Iniyan ile kaçtığı bir sahne, kadim toplum baskılarını sorgularken; başka bir sahnede, seyircilerin toplumsal “ölü portre”leri andıran çerçevelerden baktığı tiyatro sahneleri, geleneksel kültürün ağırlığını simgeler.

Filmin finali, bir grup yıldız kayması gibi umutla ışıldar—her ne kadar kırılmalar, çatışmalar yaşansa da, birlikte bir hikâyeyi yeniden yazabilme umudu vardır.